Verhalen uit de praktijk

Je hebt een beetje geluk nodig om gelukkig te worden. ‘Aristoteles’

Jaren geleden ontdekte ik dat het leven voor mij echt niet eenvoudig was. Ik was vaak somber en had de grootste moeite om mijn plaatsje in de maatschappij op te eisen. Na lang twijfelen zocht ik hulp. Er volgde een lange weg van verschillende therapeuten, voorzieningen en psychologen. Na enige tijd kwam ik bij Nina terecht.

In de praktijk van Nina is het altijd een beetje thuiskomen voor mij. De huiselijke sfeer en het spontane onthaal creëren een onmiddellijk gevoel van veiligheid. In het begin van de begeleiding werd veel aandacht geschonken aan het opbouwen van een vertrouwensrelatie. Dat is voor mij een belangrijke factor voor het slagen van de therapie. In therapie gaan betekent immers hard werken en jezelf kwetsbaar opstellen.

De gesprekken hebben me al heel wat bijgebracht. Ik leerde praten over mijn gevoelens, mijn angsten en onzekerheden.

Samen met Nina leerde ik mezelf beter kennen. Ik leerde om de confrontatie met mezelf niet meer uit de weg te gaan en om bewuste keuzes te maken in mijn leven. Dit was niet gemakkelijk, maar ik kreeg altijd de tijd, het begrip en de zorg die ik hiervoor nodig had.

Hoewel een sessie bij de psycholoog vaak over moeilijke onderwerpen gaat, is er zeker ook plaats voor humor en luchtigheid.

De positieve ingesteldheid van Nina is voor mij heel hoopgevend. Vaak zie ik alleen maar problemen en dan is zij er om me te wijzen op de kansen en mogelijkheden die een situatie kan bieden.

Ik heb het geluk gehad dat Nina me op weg heeft geholpen in mijn zoektocht naar gelukkig worden.

Road to recovery

Je hebt doorheen je leven te maken gekregen met psychische problemen. Als je kijkt naar je herstel.

Waar vind je dat je nu al staat en wat zou je anders willen zien?

Momenteel sta ik nog wankel op mijn benen en schommel ik tussen vooruitgang en achteruitgang. Ik heb periodes dat ik mij goed voel, maar de minste tegenslag -hoe klein ook- doet mij weer een stap achteruit zetten. Ik heb in de afgelopen drie jaar al tips gekregen om mij te wapenen en niet meer in zo’n diep dal te vallen. Door deze toe te passen lukt dit mij redelijk om niet zo diep te gaan als een paar jaar geleden.

Zo heb ik geleerd om een dagstructuur op te maken wat voor mij heel veel helpt. Alsook heb ik leren praten en mijn gevoelens benoemen. Ik durfde niet te praten over wat er in mij omging, bang om de mensen die om mij geven te kwetsen en uit schaamte.

Ik heb er ook geleerd om medicatie voor psychische problemen te nemen en te aanvaarden dat ik die medicatie neem. Na de overstap naar een nieuwe psychiater en met een nieuw medicatieschema begon ik mij beter te voelen en werd de chaos in mijn hoofd wat rustiger. Nog steeds niet veel mensen weten dat ik psychofarmaca neem, maar ik heb voor mijzelf na een heel eind kunnen aanvaarden dat dit noodzakelijk is en een deel van mijn genezingsproces is.

Ik ben 5 weken opgenomen geweest op een PAAZ-afdeling, daar heb ik een nacht in isolatie moeten doorbrengen. Dit is zo traumatisch voor mij geweest dat ik nu angst heb voor een volgende opname en er alles aan doe om dit te vermijden. Al denk ik soms dat een opname beter zou zijn, maar de angst voor de isolatie neemt de bovenhand. Helaas is dit gebeurd en heb ik schrik, en een verkeerd beeld van psychiatrie. Waardoor ik in het begin heel bang was om open te zijn over hoe ik mij voelde, plus de angst voor een nieuwe opname. Mocht ik de isolatie niet hebben meegemaakt, zou ik anders aankijken tegen een opname. Ik vind dat er hier een fout is gemaakt. In plaats van hulp te geven op momenten dat noodzakelijk was, werd ik afgezonderd.

Wat betekent herstel voor jou?

Helemaal de oude persoon worden, zal ik helaas nooit meer kunnen. Ik ben door heel de gebeurtenis wel voor een deel getekend.

Ik probeer mijn leven terug op de rails te krijgen en dit lukt mij behoorlijk. Ik weet dat ik altijd moet oppassen voor tegenslagen, maar ik wil ervoor vechten dat ik met tegenslagen kan omgaan alsook dat de chaos in mijn hoofd kan blijven ordenen en een plaats kan geven. Alsook leren genieten van mijn sociale contacten.

Welke valkuilen zie je? En welke mogelijkheden om beter te worden?

Ik krijg zelf heel veel steun van mijn therapeut. Ik ga soms wekelijks, soms maandelijks, afhankelijk van hoe ik mij voel. Het is voor mij een hele geruststelling dat ik weet dat ik bij moeilijkheden haar een sms’je kan sturen en dat ik dan meestal heel snel mag komen (binnen de twee dagen). Mijn valkuilen zijn en blijven tegenslagen die mij weer uit evenwicht brengen. Hoe groot of klein ze ook zijn, soms banale dingen kunnen mij weken weer doen slecht voelen, maar dan staat mij therapeut en vrienden voor mij klaar en lukt het om te functioneren en normaal werk leven voort te zetten.

Hoe zie jij jouw herstel? Wat zou je graag bereiken? Wat zijn je grote dromen?

Ik ben trots dat ik ondanks de obstakels toch mijn bachelordiploma heb kunnen behalen. Mijn studies hielpen mij ook een stuk doorheen mijn herstel. Ik wou geen opname, ook voor mijn studies. Ik heb dan wel een jaar langer over mijn opleiding gedaan, maar ik kan met trots zeggen dat ik het behaald heb.

Ik heb werk waar ik veel voldoening uithaal. Ik weet wie mij echte vrienden zijn door heel de situatie en daarom geniet ik nog meer van hun vriendschap.  Eens alles achter de rug is maak een verre reis voor drie weken om dit hoofdstuk hopelijk te kunnen afsluiten, al weet ik wel dat ik altijd zal moeten blijven oppassen omdat het gevaar van tegenslagen altijd op de loer kan liggen.

Wat heeft jou geholpen om te staan waar je nu staat?

Sinds een aantal jaar hebben we een huisdier, waar ik heel veel steun uit put. Moest mijn huisdier er niet zijn, zou ik het al opgegeven hebben. Een huisdier zegt dan wel niets maar geeft je zoveel liefde. Sporten geeft mij ook een boost. Ik verleg er mijn grenzen en de pijn/stijfheid achteraf zorgt voor gezonde pijn en zorgt er voor dat ik mij zelf geen pijn doe, ik zoek de pijn op in het sporten. Het vinden van juiste therapeut in combinatie met een nieuwe psychiater hebben goed gedaan.

Wat vind je dat je nodig hebt om beter te worden? Wat kan je helpen? Wat zijn je positieve en eerder negatieve ervaringen?

Mijn grootste negatieve ervaring is de isolatie, dit heeft voor een groot deel mijn genezingsproces beinvloed. Ik heb er trauma aan overgehouden en dit heeft dit mijn beeld over de psychiatrie negatief beinvloed. Ik ben hierdoor bang geworden voor een opname.

Het enige grote positieve voordeel aan al de psychische problematiek is dat je weet wie dat je echte vrienden zijn. Sommige van mij vrienden hebben een ware betekenis gegeven aan woord vriendschap.

Wat wil je anderen aanraden?

Zoek vooral een therapeut waar je goed bij voelt. Ik heb zelf een aantal therapeuten gezien, en pas na vijf therapeuten had ik een goed klik en ben ik beginnen te vertellen over wat er allemaal in mij omging. Bij de andere therapeuten ging dit helaas moeilijker omdat ik hun vertrouwen niet vond. Of bang was om de waarheid te vertellen, voor de gevolgen. Mijn therapeut nu weet wat ik wil en wat niet en oordeelt niet. Ze respecteert het dat ik zonder opname wil proberen, waardoor ik mij veilig voel en veel meer kan zeggen zonder bang te zijn voor een opname.